قابلمه نهار

نمیدونم از آخر بگم یا از اول شروع کنم ... از اول میگم . وقتی ما مدرسه ابتدائی میرفتیم البته اون دوره که قبل از انقلاب بود تا ساعت دو بعد از ظهر میموندیم و بالطبع باید توی مدرسه نهار میخوردیم . کلاس اول که بودم مامانم بهم قابلمه نهار میداد یادمه که پلانش دایره بود و دو طبقه و جنسش هم استیل با یک دسته که دستم میگرفتم و میبردمش مدرسه . صبحها میگذاشتیمش جلوی در آشپزخونه مدرسه و ظهرها که میرفتیم توی نهار خوری روی یک میز همه قابلمه ها گرم شده حاضر بود . اما مسئله این بود که این ظهرها معمولا من یادم میرفت برم نهارم رو بخوریم . برای چی ؟ خب کار داشتم و در حال بازی کردن بودم . شاهد هم دارم چون قابلمه مازیار و برادرش هم پر بر میگشت خونه . خب اینجا میشه حدس زد که کیا با هم بازی میکردند. مامانم هم ظاهرا یک مدت تحمل کرد و بعد دیگه خون جلوی چشماش رو گرفت که اگه این دفعه قابلمه ات رو پر بیاری خونه ... یادم نیست چی اما حتما یک چیزی بوده که من خیلی ازش ترسیدم برای همین هر روز وقت برگشتن به خونه از بابام با گریه و زاری خواهش میکردم نهار منو بخوره تا مامانم دعوام نکنه و دیگه مشکل حل شد . اما مساله این نیست . مساله اینه که وقتی بچه دار شدم به خودم گفتم تو حافظه خوبی داری . یادت باشه که چه کارایی در بچگی میکردی که به نظرت کار بدی هم نبوده و از اینکه براشون دعوا بشی ناراحت میشدی . حالا اگه بچه ات همون کارو کرد تو هم دعواش نکن .
حالا شادمهر بیشتر روزها قابلمه نهارش رو تقریبا پر بر میگردونه خونه و انقدر که من با ملایمت باهاش رفتار میکنم قابلمه رو میگذاره جلوی من و میدوه فرار میکنه به ته اتاقش تا از عواقبش نصیب نبره . به خدا سعی میکنم دعواش نکنم اما احتمالا یک قیافه وحشتناکی به خودم میگیرم که همون براش بسه
ای خدا از دست این پدر و مادرها